《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
也想去八十年代的巴黎打通那个电话
体量比三宅唱大一点的片子，给人以相似温暖的感动。运用大量archive footage来构建时代感，成功把观众抛入一个加糖带滤镜却又让人信服的美好世界。侯麦与其说成为一种迷影元素，不如说成为一个怀旧构件。
氛围和年代质感都打磨的非常好，松散的情节对应慵懒的电影气质，高贵又戳人。
寒夜里的慰藉，迷茫时的拥抱，无需过多的动机思虑，无需未来的远景构思。
85/100。时而清冷时而明丽的色调，温和轻柔的配乐，复古的镜头，组成了一个温馨又忧伤淡淡的故事。亘古不变的夜幕下，我们永远不知道我们将旅向何方，那些曾伴、伴着、将伴我们的旅人，或而一瞬，或而长久，都会在我们的旅程中留下一段温暖的回忆。“我一开始想象的生活并不是这样的，但我们还是尽力去热爱它了，不是吗？”
8.0 不同人生轨迹所交汇的两个瞬间，镜头全然回避了那些生命中的伤痛和遗憾，以温柔的笔触抚摸旧时的伤疤，以记忆的碎片填补内心的缺失，几乎是完全聚焦于个体的，哪怕是那些迷影的时代符号和纪实影像的插入也没有刻意向社会层面靠拢。
好久没有一点点悠悠浸入一部氛围感电影里了。这样有质感的生活，这样的安居乐业，这样的精神面貌
寒夜里的慰藉，迷茫时的拥抱，无需过多的动机思虑，无需未来的远景构思。
有妈管版戏梦巴黎，88出现之后画面开阔，温馨又舒服，导演一看就是侯麦学徒，但学得神韵，最后，甘斯布女神永远不老！
第一次是偶然，第二次是巧合，第三次是宿命。
平淡如水的电影，只是故事情节本身离我的生活太远，不然会更有共鸣
奇怪而又奇妙的组合
虽然这和我想象的生活不一样，但我还是尽力去热爱。80年代的巴黎好迷人，是我向往的地方。
是一部電影，更是一封信，一封從現在寄回1981年的信，這封信是後來活出了自己的精彩後的伊麗莎白寄回1981年的自己的情書，是不可磨滅的記憶，是時空的碰撞。
没有歇斯底里，是非常平静的生活修补，甘斯布的状态可太好了，自然，松弛，夜色和情绪的流淌都很顺畅。
是那种要在宽荧幕上放的片。最近重刷柏林看过的片子就觉得很容易走神，很大程度上因为这部片子里的故事是无序的，你不知道主人公会往哪个方向发展。没有走高也没有堕落，一切自然流淌。像是在巴黎的夜，在街上扫scooter时候被一个爱笑的男孩搭讪，一起走了一段路又在地铁口吻面礼告别。没有问来路，个人信息，就这样失散。某种程度上讲了我最喜欢的那部分巴黎，是游离于"巴黎"之外的。无关历史、文化、热门地表标，饮食、艺术和发展。只是漂泊，只是自由。
35mm摄影机的片段使得影片有种淡淡的怀旧感。
近乎一厢情愿的沉醉其中，Mikhaël Hers描摹出了其回忆与幻想中的梦与现实，带有浓重的个人趣味和手工质感，档案影像与夜空中的电波缝合了历史和当下，让Hers能够在今日“躲藏”进八十年代的巴黎街头，获得一种极其执念的来自创作上的归属感、安全感与满足感，通过甘斯布一家来诚挚地“邀请”更多的观众重温这场迷幻又舒适的旧时光，不经意间，如同点亮夜空中的繁星，原初的私人记忆生发为集体记忆的触动，银幕下关于爱或向往的记忆或想象苏醒在各自心中的塞纳河畔，并最终安抚了每一段关于巴黎与电影的乡愁。
深夜电台和漫无目的游荡的夜晚，温柔的力量。法国女人真的优雅。
【4.5】举重若轻地处理着生活境况，犹如不经意的一瞥，柔和了每个夜晚。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
